Kmin rzymski to roślina jednoroczna z rodziny selerowatych, dorastająca do wysokości 0,5 metra. Pochodzi prawdopodobnie ze wschodnich rejonów nad Morzem Śródziemnym. Jest to roślina uprawna, ze względu na to, że lubi ciepły klimat rośnie głównie w Indiach, Północnej Afryce, Chinach i Ameryce.
Inne nazwy: kumin, kmin, kamun, kmin egipski, kmin turecki, jeera, jira, comino, cummi, czarny kminek.
Przyprawę stanowią nasiona rośliny kminu.
Kmin często mylony jest z kminkiem. Łatwo je jednak rozróżnić, gdyż nasiona kminu są większe, dłuższe, mają ciemniejszy brązowy kolor i delikatny meszek. W kuchni stosuje się go w całości lub w postaci zmielonej. Aby wydobyć z niego cały aromat i pozbyć się goryczki należy go uprażyć, gdyż ten proces zmienia skład chemiczny kminu.
Jego walory smakowe można określić słowami: ostry, ostro-słodki, mocny, ciężki i ciepły, lekko gorzkawy, korzenny.
Kmin należy stosować z umiarem ze względu na intensywność smaku. Kmin rzymski znany jest w kuchni europejskiej od średniowiecza, jednak obecnie najczęściej stosowany jest w kuchniach w Nepalu, Indiach, zachodnich Chinach, Meksyku i Chile, na Bałkanach i na Bliskim Wschodzie.
Jest obowiązkowym składnikiem mieszanek garam masala, tandori masala, proszku curry i panch phoron.
Zastosowanie kminu rzymskiego:
Używany jest do serów, warzyw, pikli, sałatek, i sosów - szczególnie pomidorowych, do ryżu i kaszy kuskus. Często jest składnikiem marynat. Przyprawia się nim gulasz, potrawy grillowane - zwłaszcza jagnięcinę, kurczaka i ryby.
Kmin rzymski ma działanie moczopędne, wiatropędne, stymuluje wydzielania
kwasów trawiennych, czyli działa korzystnie na żołądek, działa
również napotnie, pobudza serce i ośrodek oddechowy.
Jako zamiennik kminu rzymskiego można stosować mieszankę składającą
się ze zmielonych nasion kopru włoskiego i nasion zwykłego kminku w
proporcji 1:2.